Kenmerken van het kubisme

Het kubisme is een artistieke stroming die in het begin van de twintigste eeuw ontstond in Frankrijk. Kubistische werken probeerden elementen van de natuur te representeren door middel van geometrische vormen, met name kubische vormen .

Aldus was de kubistische stijl tegengesteld aan het realisme van de beelden die tijdens de Renaissance werden afgebeeld, bijvoorbeeld. De principes die kubistische kunst definiëren zijn aanwezig in zowel de beeldende kunst als de literatuur.

Om een ​​beter inzicht te krijgen in de essentie van deze beweging, bekijk enkele van de belangrijkste functies in de kunst:

Valorisatie van geometrische en gefragmenteerde vormen

Meisje met mandoline (1910), Pablo Picasso

Zoals de naam van de beweging zelf aangeeft, heeft het kubisme als hoofdkenmerk het gebruik van vormen van geometrie als prominente component in werken.

De kubistische kunstenaar zoekt vereenvoudiging van de wereld in zijn schilderijen en gebruikt hiervoor kubussen, kegels, cilinders en andere geometrische vormen met rechte en eenvoudige lijnen.

Dit ge geometriseerde figurativisme moet niet worden verward met abstracte kunst, omdat anders dan in kubistische werken, vormen een bepaald niveau van identificatie hebben.

In synthetisch kubisme bijvoorbeeld, zijn de figuren gemakkelijk geassocieerd met objecten of personen, ook al zijn ze geconstrueerd uit geometrische vormen.

Gebruik van "plastic rijmpjes"

La fenêtre aux collines (1923), Juan Gris

Het zogenaamde "plastic rijm" bestaat uit een techniek toegepast door sommige kubistische kunstenaars, waarbij elke geometrische vorm continuïteit gaf aan een andere, waardoor een harmonieus effect in het werk ontstond.

Deze techniek is gemaakt door de Spaanse schilder Juan Gris (1887-1927), een van de grote discipelen van Pablo Picasso, en voorloper van het zogenaamde synthetische kubisme (naam gegeven aan de tweede fase van de artistieke beweging).

Gebruik van collage als een beeldreconstructietechniek

The Guitar (1913), Pablo Picasso

In tegenstelling tot het voorstel van het analytische kubisme, dat de echte figuren zo veel mogelijk probeerde te fragmenteren, zocht het synthetisch kubisme naar het reconstrueren van gefragmenteerde beelden, waardoor ze herkenbaarder werden.

Hiervoor is de techniek van het binden begonnen als een van de meest gebruikelijke methoden in de compositie van deze werken. De kunstenaar introduceerde krantenknipsels, tijdschriften en stukken andere materialen (hout, glas, metaal, enz.) In het schilderij, waarbij hij texturen en vormen mengde voor de productie van zijn werken.

De bedoeling van de collage zou zijn om de interactie tussen de waarnemer en het werk voorbij het gezichtsveld over te brengen, en ook tactiele sensaties bij mensen aan te wakkeren.

Ontslag van perspectief

Guernica (1937), Pablo Picasso

Overwegend tijdens de eerste fase van het kubisme (analytisch), probeerden kunstenaars de verschillende hoeken en perspectieven van het werk tegelijkertijd en onder hetzelfde vlak te presenteren.

Het driedimensionale object was gefragmenteerd, weergegeven in geometrische vormen en gesuperponeerd om de illusie van een driedimensionaliteit te creëren.

De constructie van de beelden van de op elkaar geplaatste kruising van deze fragmenten geeft de kunstenaar de sensatie om het schilderij te "boetseren". Hieruit blijkt het concept van sculpturale schilderkunst, dat ook verschillende werken van de kubistische beweging definieert.

Overheersing van monochrome en ondoorzichtige kleuren

Viool en Candelabrum (1910), Georges Braque

Sommige van de leidende namen in het analytisch kubisme, zoals bijvoorbeeld Pablo Picasso, karakteriseerden zijn werken met behulp van donkere, monochrome kleuren zoals bruin, grijs, zwart, groen, oker en beige.

Het kleurenpalet was zeer beperkt en in sommige werken was het verschil alleen tussen de verschillende tinten van dezelfde kleur.

Het is opmerkelijk dat de inspiratie voor het gebruik van deze beperkte selectie van kleuren ligt in de Afrikaanse kunst, die de werken van Cézanne en Picasso (de belangrijkste voorlopers van het kubisme) heeft beïnvloed.

Naarmate de beweging vordert, worden warmere, levendigere kleuren gebruikt in kubistische werken. De belangrijkste verantwoordelijke voor deze verandering was Juan Gris, de 'maker' van het synthetische kubisme.

Werk als een "mentale oefening"

Zittend vrouwelijk naakt (1910), Pablo Picasso

Het kubisme, vooral de analytische, is niet beperkt tot het uitbeelden van de aard van de vorm die zich in de werkelijkheid presenteert, maar een abstract conceptueel idee van de objecten die erin worden ingevoegd.

Om deze reden kunnen kubistische werken worden beschouwd als een "mentale oefening" voor de waarnemer, die het beeld moet interpreteren dat is gefragmenteerd en gesuperponeerd door verschillende figuren van de geometrie.

Terugkeer van primitief

Les Demoiselles d'Avignon (1907), Pablo Picasso

De voorloperkunstenaars van het kubisme waren sterk geïnspireerd door de Afrikaanse kunst, voornamelijk het idee van elementsynthese en het monochrome gebruik van enkele beperkte kleuren.

Het is mogelijk om directe verwijzingen naar Afrikaanse maskers en naar het concept van primitivisme te zien in verschillende werken van Paul Cézanne, tijdens het zogenaamde "pre-analytische kubisme" of "Cézanne-kubisme".

Een ander werk dat de essentie van deze eigenschap voor de kubistische beweging laat zien, is Les Demoiselles d'Avignon van Pablo Picasso. In de scène afgebeeld door de kunstenaar zijn vrouwen uit een bordeel in Barcelona, ​​van wie sommigen maskers van Afrikaanse stammen dragen.

Onder invloed van de relativiteitstheorie

De kubistische beweging ontstond te midden van een periode van grote revoluties op wetenschappelijk gebied. Aan het begin van de twintigste eeuw was de wereld bijvoorbeeld verbaasd over de relativiteitstheorie van Albert Einstein (1879 - 1955).

De fysicus verdedigde het idee van het bestaan ​​van een vierde dimensie, tijdruimte, die de traditionele opvatting van het driedimensionale universum die tot nu toe bestond, veranderde.

Voor kubistische kunstenaars, met name Pablo Picasso, waren zijn werken niet beperkt tot de conventionele notie van ruimte, en daarom zag hij in de theorieën van Einstein een grote inspiratie voor het concept dat hij in zijn werken hanteerde.

Meer informatie over het kubisme.