stoïcisme

Wat is stoïcisme:

Stoïcisme is een filosofische beweging die ontstond in het oude Griekenland en die trouw waardeert aan kennis, en allerlei uiterlijke gevoelens veracht, zoals passie, lust en andere emoties.

Deze filosofische gedachte werd door Zeno van Cicio in de stad Athene gemaakt en betoogde dat het hele universum zou worden bestuurd door een goddelijke en rationele natuurwet.

Wil de mens echt geluk bereiken, dan moet hij alleen afhankelijk zijn van zijn 'deugden' (dwz kennis, volgens de leringen van Socrates), totaal afstand doen van 'ondeugd', wat volgens de stoïcijnen een absoluut kwaad is.

Voor een stoïcijnse filosofie wordt passie altijd als slecht beschouwd en is emoties een ondeugd van de ziel, of het nu haat, liefde of medelijden is. Uitwendige gevoelens zouden de mens een irrationeel en niet-onpartijdig wezen maken.

Een echte wijsgeer zou volgens het Stoïcisme geen last moeten hebben van externe emoties, want deze zouden zijn beslissingen en zijn redeneringen beïnvloeden.

Stadia van stoïcisme

Etymologisch ontstond de term stoïcisme uit de Griekse uitdrukking stoà poikile, wat "Portico das Pinturas" betekent, de plaats waar de stichter van deze filosofische doctrine zijn discipelen in Athene onderwees.

Het stoïcisme is verdeeld in drie hoofdperioden: ethisch (oud), eclectisch (midden) en religieus (recent).

Het zogenaamde oude of ethische stoïcisme werd ervaren door de stichter van de leer, Zeno van Ccius (333 tot 262 v.Chr.), En werd voltooid door Chrysippus van Solunte (280 tot 206 v. Chr.), Die de stoïcijnse doctrine zou hebben ontwikkeld en getransformeerd tot het model dat is vandaag bekend.

In het medium of eclectische stoïcisme begon de beweging zich onder de Romeinen te verspreiden, de belangrijkste motivator van de introductie van stoïcisme in de Romeinse maatschappij Panécio de Rodes (185 a 110 v.Chr.).

Het meest opvallende kenmerk van deze periode was echter het eclecticisme dat de leer leed onder de absorptie van gedachten van Plato en Aristoteles. Posidônio de Apaméia (135 BC tot 50 AD) was verantwoordelijk voor dit mengsel.

Ten slotte staat de derde fase van het stoïcisme bekend als religieus of recent. Leden van deze periode zagen de filosofische doctrine niet als onderdeel van een wetenschap, maar als een religieuze en priesterlijke praktijk. De Romeinse keizer Marcus Aurelius was een van de belangrijkste vertegenwoordigers van religieus stoïcisme.

Doelstellingen van stoïcijnse filosofie

Hier zijn enkele van de belangrijkste doelen van de stoïcijnse filosofie:

Ataraxia

De kern van de stoïcijnse filosofie was het bereiken van geluk door middel van ataraxia, een ideaal van rust waarin het mogelijk is vreedzaam en met een gerust hart te leven.

Voor de stoïcijnen kon de mens dit geluk alleen bereiken door zijn eigen deugden, dat wil zeggen, van zijn kennis.

Zelfvertrouwen

Zelfvoorziening is een van de hoofddoelen van de stoïcijn.

Stoïcisme predikt dat elk wezen volgens zijn aard moet leven, dat wil zeggen, het moet als een autarchisch wezen fungeren; als meester van zichzelf.

Dus, als een rationeel wezen, moet de mens zijn eigen deugden gebruiken om zijn grootste doel te bereiken: geluk.

Ontkenning van externe gevoelens

Stoïcisten waren van mening dat uiterlijke gevoelens (passie, wellust, enz.) Schadelijk voor de mens waren, omdat ze hem opaak maakten onpartijdig te zijn en onredelijk te worden.

Al deze gevoelens werden als ondeugden en als oorzaken van absoluut kwaad beschouwd, die de besluitvorming en de organisatie van de gedachten op een logische en intelligente manier in gevaar brachten.

Onverschilligheid voor problemen

In de zoektocht naar een rustig en gelukkig leven, betoogde de stoïcijnse filosofie dat alle externe factoren die de morele en intellectuele perfectie in gevaar brachten, moeten worden genegeerd, dat wil zeggen behandeld met apathie.

Deze gedachte was dat zelfs in tegenslag, in problematische of moeilijke situaties, de mens zou moeten kiezen om altijd kalm en rustig te reageren en met zijn hoofd op zijn plaats, zonder externe factoren zijn vermogen tot oordelen en handelen in gevaar te brengen.

Meer informatie over apathie.

Kenmerken van stoïcisme

Deugd is het enige goede en weg naar geluk;
Individuen moeten externe gevoelens ontkennen en kennis prioriteren;
Plezier is een vijand van de wijze man;
Universum geregeerd door een natuurlijke universele reden;
Waardering van apathie (onverschilligheid);
Attitudes hadden meer waarde dan woorden, dat wil zeggen dat wat werd gedaan belangrijker was dan wat werd gezegd;
Emoties werden als ondeugden van de ziel beschouwd;
Van externe gevoelens werd gedacht dat ze de mens irrationeel maakten;
Men geloofde dat de ziel zou moeten worden gecultiveerd.

Zie ook de betekenis van sofisme.

Hoe de stoïcijn de realiteit ontdekt

De conceptie van de werkelijkheid door de stoïcijnen is van mening dat er een bestemming is en dat deze niet door de mens kan worden bestuurd.

De stoïcijnse filosofie betoogt echter dat de mens altijd op een positieve manier voor deze bestemming moet staan, altijd goed doet, zelfs in het gezicht van problematische of onaangename situaties.

Voor de stoïcijnen mag men uiterlijke dingen (zoals gevoelens enz.) Niet uit het oog verliezen, omdat het geen vragen zijn die de mens kan beheersen.

Het doel is altijd om met vriendelijkheid en wijsheid te handelen, want voor de stoïcijnen is een wijs wezen een gelukkig wezen .

Stoïcisme en epicurisme

Stoïcisme is een filosofische stroming die tegengesteld is aan epicurisme.

Het epicurisme predikt dat individuen gematigd genot moeten zoeken om een staat van rust en bevrijding van de angsten te bereiken .

De genoegens kunnen echter niet overdreven worden, omdat ze verstoringen kunnen veroorzaken die het ontmoeten van de sereniteit, het geluk en de lichamelijke gezondheid bemoeilijken.

Sommige wetenschappers beschouwen het epicurisme als vergelijkbaar met hedonisme .

Leer meer over de betekenis van epicurisme en hedonisme.

De belangrijkste namen van stoïcisme

Kijk hieronder wie de belangrijkste stoïcijnse filosofen zijn.

Zeno van Ctio

Zeno was de grondlegger van het Stoïcisme. Geboren op het eiland Cyprus, was hij ook verantwoordelijk voor het formuleren van verschillende paradoxen in de filosofie.

Beeldhouwwerk dat Zeno afschildert.

Reinigt van Assos

Cleantes was een natuurlijke filosoof van Assos, nu Turkije, die grote invloed had op de introductie van het concept van materialisme .

Leer meer over materialisme.

Crísipo de Solis

Chrysippus was een Griekse filosoof die van grote invloed was op de systematisering van stoïcijnse concepten.

Panécio van Rhodos

Panécio was een Griekse filosoof van extreem belang voor de verspreiding van het Stoïcisme in Rome.

Posidonius

Poseidonius was geboren in Syrië en was een filosoof die de positie van ambassadeur van Rome bekleedde. Zijn gedachten waren gebaseerd op rationalisme en empirisme .