parnasse
Wat is Parnassianisme:
Parnasianisme is een literaire school die in het midden van de negentiende eeuw in Frankrijk opkwam en gericht was op het creëren van 'perfecte poëzie', die de vorm en cultuurtaal waardeerde en kritiek had op de sentimentaliteit van de romantiek.
De Parnassiërs waardeerden het positivisme en de wetenschap boven elk ander menselijk gevoel; ze zochten onophoudelijk naar een perfect rijm, met behulp van een gecultiveerd vocabulaire en complexe tekstuele constructies.
Deze literaire beweging, overwegend poëtisch, was gebaseerd op de doctrine van "kunst voor kunst", gepresenteerd door de Franse literaire criticus en dichter Théophile Gautier . Volgens de principes van de door Gautier voorgestelde theorie hoeft kunst niet omringd te zijn door een "gouden" van menselijke betekenissen en gevoelens, maar eerder te worden gemaakt met de bedoeling perfect, mooi en verfijnd te zijn.
Etymologisch ontstond het woord "Parnassianisme" uit het Griekse " Parnassus ", een plaats waar volgens de Griekse mythologie de muzen en nimfen leefden; naast het huis van de god Ápolo en van de poëzie. De naam van deze literaire beweging werd ook gekozen ter ere van de eerste Parnassische publicatie, getiteld "Le parnasse contemporain", die alle basiskenmerken van deze school bevatte.
Tot de belangrijkste Franse auteurs van het Parnassianisme behoren Théophile Gautier, Leconte de Lisle, Théodore de Banville en José Maria de Heredia.
Parnasianisme in Brazilië
In Brazilië was de Parnassische beweging prominenter dan in Europa. De publicatie beschouwde de vuller van het nationale Parnasianismo was "Fanfarras", van Teófilo Dias, in 1889.
Het Braziliaanse parnassianisme volgde niet alle kenmerken van het Franse parnassianisme. Subjectiviteit en nationalisme - aspecten die werden afgeschaft door de Franse Parnassian esthetiek - waren (tot op zekere hoogte) aanwezig in de gedichten van de Braziliaanse auteurs.
De belangrijkste voorlopers van het Parnassianisme in Brazilië waren de dichters Olavo Bilac, Alberto de Oliveira en Raimundo Correia, een groep die bekend werd als de ' Braziliaanse triade van het parnassianisme '.
Parnasianisme duurde tot 1922, met de komst van de Week van de Moderne Kunst van São Paulo.
Kenmerken van het Parnassianisme
Oorspronkelijk had het Parnassianisme als hoofddoel zich te verzetten tegen het sentimentalisme van de romantiek en het proza voorgesteld door realisme en naturalisme.
Parnassische poëzie was bedoeld om perfect te zijn. De auteurs zochten de ideale woorden om de gedichten te construeren met rationaliteit; alsof ze een majestueuze artistieke puzzel aan het bouwen waren.
Parnassische gedichten waren, in tegenstelling tot de romantici, bezig met 'het tegenhouden van tranen', en wijdt zich aan de perfectie van vorm en beschaafde taal.
Een van de belangrijkste kenmerken van deze literaire beweging is:
- Objectiviteit : verzet tegen subjectivisme en overdreven sentimentaliteit;
- Onpersoonlijkheid : afwezigheid van het "ik"; ontkenning van romantische sentimentaliteit;
- Kunst voor de kunst : de realiteit is geen invloed op poëzie;
- Descriptivisme : bezorgdheid over de beschrijving van de fysieke, esthetische vorm;
- Cultus van vorm : perfectionisme dat zich verzet tegen de verwaarlozing van romantische poëzie;
- Preciositeit van het vocabulaire : gecultiveerde en moeilijk te begrijpen taal;
- Thematisch universalisme : het nationalisme werd echter enigszins verkend door de Braziliaanse Parnassiërs, met enige gematigdheid.
Parnasianisme en symboliek
Net als het Parnassianisme is het symbolisme ook een literaire poëtische beweging die in het midden van de negentiende eeuw in Frankrijk opkwam.
Symboliek, in tegenstelling tot Parnassianisme, moedigde subjectivisme aan door middel van ideeën en symbolen. Mystiek en religiositeit waren thema's die werden overgenomen door de kunstenaars van het symbolisme, in tegenstelling tot de positivistische idealen van de kunstenaars van het Parnassianisme.
In de esthetica van de gedichten, terwijl de Parnassiërs de moeite namen om de perfecte poëzie te construeren, met een gecultiveerde taal, gebruikten de kunstenaars van de symboliek metaforen en figuren van geluid, als de alliteratie en de assonantie.
Sommige idealen van de symboliek benaderen sommige visies van de Romantiek.
Zie ook de betekenis van symboliek.
