IOF
Wat is IOF:
IOF is het acroniem voor belasting op financiële transacties, in rekening gebracht door particulieren en rechtspersonen die krediet-, wissel-, verzekerings- of effectentransacties uitvoeren.
De IOF wordt geregeld in artikel 153, V van de federale grondwet:
Artikel 153. Het is de taak van de Unie om belastingen in te stellen op:
[...]
V - krediet-, wissel- en verzekeringsactiviteiten, of effecten of effecten;
De belastingnomenclatuur is afgeleid van het zuiver financiële karakter van de handelingen beschreven in punt V van artikel 153 van de federale grondwet. Daarom is elk gedrag dat onder deze activiteiten valt, onderworpen aan de verzameling van IOF.
Kenmerken van IOF
De belasting op financiële transacties is:
Federaal : omdat het is ingesteld door de Unie, ongeacht welke federatieve entiteit de belasting int.
Privé : omdat de federale grondwet de Unie niet toestaat haar instelling te delegeren.
Extrafiscaal : in tegenstelling tot belastingheffingen (die uitsluitend bedoeld zijn om de overheidskas te innen), heeft het IOF een niet-fiscaal doel van marktregulering, met de nadruk op circulatie en productie.
Niet geconsolideerd : omdat de gegenereerde gebeurtenis (situatie waarbij de belastingverplichting ontstaat) onafhankelijk is van enige activiteit van de overheid. Wat de verplichting tot betaling van IOF genereert, is altijd een activiteit van de belastingbetaler.
Niet-gerelateerde verzameling : het staat de staat vrij om het met de IOF geïnde bedrag te gebruiken voor alle uitgaven die in de begroting zijn opgenomen.
Indirect : uw financiële last (betalingsverplichting) kan worden overgedragen aan een andere persoon.
Echt : houdt geen rekening met persoonlijke kenmerken van de belastingbetaler. Het gaat over dingen, niet over mensen.
Wat is het belastbare feit van IOF?
Volgens artikel 113, lid 1 van de nationale belastingwet is de gebeurtenis die de verplichting tot belastingheffing genereert een wettelijk omschreven situatie die noodzakelijk en voldoende is om te voorkomen. Het is belangrijk om aandacht te schenken aan elke term die door de wet wordt geboden, omdat de meeste belastingprocedures het al dan niet voorkomen van de belastbare gebeurtenis bespreken.
In het geval van het IOF worden de aan het genereren van feiten in detail vermeld in artikel 63 van de nationale belastingwet, dat bepaalt:
Artikel 63. De federale belasting op krediet-, deviezen- en verzekeringsactiviteiten en op verrichtingen met betrekking tot effecten heeft het volgende feit:
I - met betrekking tot krediettransacties, de uitvoering ervan door de gehele of gedeeltelijke aflevering van het bedrag of de waarde die het voorwerp uitmaakt van de verplichting, dan wel ter beschikking stellen van de belanghebbende;
II - met betrekking tot valutatransacties, de uitvoering door de aflevering van nationale of buitenlandse valuta, of van een document dat haar vertegenwoordigt, of de terbeschikkingstelling ervan aan de belanghebbende in een bedrag gelijk aan de buitenlandse of nationale valuta die door laatstgenoemde wordt geleverd of beschikbaar gesteld;
III - met betrekking tot verzekeringsactiviteiten, de uitvoering ervan door afgifte van de polis of een gelijkwaardig document, of ontvangst van de premie, in de vorm van toepasselijk recht;
IV - met betrekking tot effectentransacties, de uitgifte, verzending, betaling of aflossing daarvan, overeenkomstig toepasselijk recht.
In gevallen van terugtrekking uit een spaarrekening heeft de federale hooggerechtshof reeds geoordeeld dat deze niet vergelijkbaar is met de krediettransactie en daarom is er geen IOF-belasting. Het begrip is te vinden in de samenvatting 664.
Wat is de basis voor de IOF-berekening?
De berekeningsbasis is het bedrag waarop het tarief (percentage of vast bedrag dat het te betalen bedrag bepaalt) wordt opgelegd. Hoewel de berekeningsgrondslagen wettelijk zijn vastgelegd, zijn de tarieven variabel.
De berekeningsgrondslagen voor IOF worden uitgelegd in artikel 64 van de nationale belastingwet:
Artikel 64. De grondslag voor de berekening van de belasting is:
I - voor krediettransacties, het bedrag van de verplichting, bestaande uit hoofdsom en rente;
II - voor valutatransacties, het respectieve bedrag in nationale valuta, ontvangen, afgeleverd of beschikbaar gesteld;
III - voor verzekeringsactiviteiten, het bedrag van de premie;
IV - voor verrichtingen met betrekking tot effecten :
a) in de uitgifte, de nominale waarde plus de eventuele goodwill;
b) in de verzending, de prijs of de nominale waarde, of de waarde van de beursnotering, zoals bepaald door de wet;
c) bij betaling of aflossing, de prijs.
Wat is de regulerende functie van de IOF?
Omdat het een niet-fiscale belasting is, speelt IOF een grotere rol dan eenvoudige inkomstenverzameling. Hierdoor reguleert de overheid de markt en controleert ze het aanbod en de vraag naar krediet in het land.
De regulering van de markt via de IOF vindt plaats met de verhoging en verlaging van de tarieven via decreten van de uitvoerende macht. Deze verhoging bestaat uit een uitzondering op het legaliteitsbeginsel, volgens hetwelk het bestaan van een wet die een belasting oplegt of verhoogt, verplicht is.
Het IOF voldoet ook niet aan de principes van anteriority en de jaren negentig. De eerste betreft het verbod van belastingheffing in hetzelfde boekjaar waarin het werd ingesteld of verhoogd (artikel 150, III, b van de federale grondwet). De tweede is het verbod om belastingen te innen binnen 90 dagen na de oprichting of wijziging ervan (artikel 195, §6 van de federale grondwet).
De principes van anteriority en de negentiende eeuw vormen een groter principe dat het principe van non-surprise wordt genoemd. Volgens hem heeft de wetgever geprobeerd de belastingbetaler te beschermen tegen onverwachte kosten en tegelijkertijd een redelijke termijn te reserveren om zich voor te bereiden op de eerbetoon.
De regelgevende functie van de IOF overlapt met de beginselen van wettigheid en niet-verrassing, aangezien de overheid, om de markt beter te kunnen beheersen, volledig vrij moet zijn om de belastingtarieven te wijzigen.
