dialektiek

Wat is dialectiek:

Dialectiek is een woord uit de Griekse term dialektiek en betekent de kunst van dialoog, de kunst van het debatteren, overtuigen of redeneren .

Dialectiek is een debat met verschillende ideeën, waarbij een positionering kort daarna wordt verdedigd en tegengesproken. Voor de Grieken was de dialectiek om feiten te scheiden, om ideeën te verdelen, zodat ze duidelijker konden worden besproken.

De dialectiek is ook een manier van filosoferen en het concept ervan is decennialang besproken door verschillende filosofen zoals Socrates, Plato, Aristoteles, Hegel, Marx en anderen. Dialectiek is de kracht van argumentatie, maar het kan ook in pejoratieve zin worden gebruikt, als een overdreven gebruik van subtiliteiten.

Het bestaat uit een manier van filosoferen die probeert tot de waarheid te komen door contrasten te verzoenen en met elkaar te verzoenen. De dialectiek stelt een denkmethode voor die gebaseerd is op de tegenstrijdigheden tussen eenheid en veelvoud, het enkelvoud en het universele, en de beweging van immobiliteit.

Dialectiek van Plato

Voor Plato is dialectiek de beweging van de geest, het is synoniem met filosofie, het is een effectieve methode om individuele ideeën dichter bij universele ideeën te brengen. Plato zei dat dialectiek de kunst en techniek is om vragen te stellen en iets te beantwoorden.

Hegeliaanse dialectiek

Volgens de Duitse filosoof Hegel is de dialectiek de wet die de zelfmanifestatie van het absolute idee bepaalt en vaststelt. Voor Hegel is de dialectiek verantwoordelijk voor de beweging waarin een idee zichzelf (these) laat als iets anders (antithese) en dan terugkeert naar zijn identiteit, concreter wordend.

Niettemin beweert Hegel ook dat dialectiek niet alleen een methode is, maar ook bestaat uit het filosofische systeem zelf, omdat het niet mogelijk is om de methode van het object te scheiden, omdat de methode het bewegende object is.

De hegeliaanse dialectiek is erg belangrijk in de existentiële filosofie en andere gebieden zoals de evangelische theologie.

Dialectische marxist

Voor de marxistische theorie omvat de dialectiek de theorie van kennis, via de filosofen Hegel, Marx en Engels. Voor het marxisme is de dialectiek tegelijk de gedachte en de realiteit, dat wil zeggen, de realiteit is in tegenspraak met het dialectisch denken.

Voor de marxistische dialectiek kan de wereld alleen in zijn geheel worden begrepen, waarbij het ene idee wordt weerspiegeld in het andere, in tegenstelling tot de kennis van de waarheid. Marx en Engels veranderden het concept van Hegel en introduceerden een nieuw concept, de materialistische dialectiek, die zei dat historische bewegingen plaatsvinden volgens de materiële omstandigheden van het leven.

Dialectiek van Socrates

Socrates verdeelde de dialectiek in ironie en maieutiek. Socrates zei dat zijn dialectische methode vergelijkbaar was met het baren van kinderen, dat dialectiek was om ideeën te "baren", nieuwe kennis te doordringen.

Meer informatie over de betekenis van de dialectiek van Socrates (Maieutics).

Dialectiek van Aristoteles

Voor Aristoteles was de dialectiek een rationeel proces, de logische waarschijnlijkheid van dingen, iets dat voor iedereen aanvaardbaar is, of op zijn minst voor de meerderheid. Kant ging verder met de theorie van Aristoteles en zei dat de dialectiek eigenlijk een logica is van uiterlijkheden, een illusie, omdat deze gebaseerd is op zeer subjectieve principes.

Erotische dialectiek

De eristische dialectiek is een filosofisch systeem van de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer dat verschilt van de dialectiek van Marx en Hegel.

Deze uitdrukking beschrijft ook een werk dat niet door Schopenhauer werd voltooid, maar dat in 1831 door een vriend van de filosoof werd gepubliceerd. In dit werk, dat bekend werd als " The Art of Reason" of "Hoe een debat zonder reden te winnen ", worden 38 strategieën besproken om een ​​discussie te winnen, ongeacht of u gelijk of ongelijk hebt.

Zie ook: dialectisch materialisme