neocolonianisme
Wat is het neokolonialisme:
Neokolonialisme vertegenwoordigt de politieke, economische, culturele en sociale overheersing van de Europese kapitalistische machten in sommige regio's van het Afrikaanse continent en voornamelijk in Azië .
Dit proces begon in het begin van de negentiende eeuw en duurde tot de twintigste eeuw, met de Eerste Wereldoorlog. De belangrijkste kapitalistische landen in de tijd die profiteerden van het neokolonialisme waren: het Verenigd Koninkrijk, België, Pruisen, Frankrijk en Italië.
Met de ontwikkeling van de Tweede Industriële Revolutie zagen de Europese landen een sterke uitbreiding van de economische sectoren. Vanuit dit scenario gingen de machten van Europa op zoek naar manieren om hun markten uit te breiden, ongeacht of ze gedifferentieerde grondstoffen wilden gebruiken, goedkope arbeidskrachten en nieuwe plaatsen om de door hen geproduceerde producten op de markt te brengen.
Met het misleidende argument dat de Europeanen "intellectueel meer ontwikkeld" zouden zijn dan de Aziatische volkeren, en vooral de Afrikanen, mengden de machten van Europa zich in deze regio's met het discours van "het brengen van wetenschap en technologie naar de wereld."
Zie ook: Betekenis van liberalisme.
Engeland is een van de meest succesvolle voorbeelden van neokolonialisme, in staat om een groot koloniaal rijk te stichten, vooral in Azië. Inderdaad, deze suprematie van de Engelsen in de Aziatische gebieden was onderwerp van veel discussie tussen de andere Europese machten.
Wat het neokolonialisme van Afrika betreft, diende de 'Conferentie van Berlijn' in 1884 om de belangrijkste naties van Europa samen te brengen en om te bepalen hoe het Afrikaanse grondgebied in koloniën zou worden verdeeld.
Neokolonialisme was een van de belangrijkste redenen voor de ontwikkeling van de Eerste en Tweede Wereldoorlog.
Tegenwoordig wordt de term neokolonialisme nog steeds gebruikt om te verwijzen naar de economische afhankelijkheid die sommige landen van Azië en Latijns-Amerika hebben voor rijke landen.
Neocolonialisme en imperialisme
Het imperialisme bestaat in de dominantie en uitbuiting van de ontwikkelde landen onder de onderontwikkelden, met als doel de territoriale overheersing van de dominante te vergroten.
Het hedendaagse imperialisme kan als synoniem worden beschouwd met het neokolonialisme, waarbij de laatste veel kenmerken vertoont die op het imperialisme lijken.
Leer meer over de betekenis van het imperialisme.
Kolonialisme en Neokolonialisme
Het kolonialisme ontwikkelde zich tussen de zestiende en achttiende eeuw, gebaseerd op commercieel en handelskapitalisme. Het neokolonialisme begint, zoals we hebben gezien, aan het begin van de 19e eeuw en gaat door tot het midden van de 20e eeuw, gebaseerd op de gevolgen van de Tweede Industriële Revolutie.
Het hoofddoel tijdens het kolonialisme was het verkrijgen van kostbare metalen, accumulatie van kapitaal en het handhaven van de handelsbalans voor Europese landen. Neocolonialisme, zoals gezegd, was gericht op het garanderen van grondstoffen, consumentenmarkten en goedkope arbeid.
De belangrijkste rechtvaardiging die kolonisten tijdens het kolonialisme gebruikten, was de verspreiding van het christelijk geloof in de gedomineerde regio's, die voornamelijk in Noord- en Zuid-Amerika bestond. Aan de andere kant was de rechtvaardiging die in het Neokolonialisme werd gebruikt, van de "Europese superioriteit", zoals wordt gezegd, waarbij Azië en Afrika de belangrijkste gekoloniseerde continenten zijn.
Zie ook over de betekenis van het imperialisme en het neokolonialisme.
